Prasa o spektaklu

(…) Aktorzy: Andrzej Redosz i Jerzy Stępkowski (oni prowadzą całe przedstawienie) jako główni bohaterowie weszli w role bardzo dobrze i w sumie powstał interesujący spektakl kameralny, powiedziałbym, dla elity, która do teatru chodzi pomyśleć poważnie o różnych sprawach.
Interesująca jest w tym przedstawieniu przestrzeń sceniczna, sprawiająca wrażenie ciasnoty, bałaganu, chaosu, który narasta w miarę upływu czasu, ponieważ bohaterowie rzucają różne przedmioty na podłogę. Tworzy się swoisty śmietnik domowy. (…) Wydaje się, że reżyser i scenograf stworzyli spektakl zintegrowany, w którym współgrają z sobą różne elementy, takie jak np. kolorystyka, światło, muzyka, treść sztuki i przeżycia bohaterów.
(…) Mimo poprawnego aktorstwa i pewnych fragmentów, postacie są jakby niepełne, trochę schematyczne, brakuje im prawdy psychologicznej.
(…) Sezon teatralny w Radomiu rozpoczął się więc bez rewelacji, ale interesująco.

Stanisław Żak, Moralitet amerykański, „Przemiany” 1987, nr 11.

(…) Świetna dramaturgia, pełne, bogate osobowości, szczerość aż do bólu i okrucieństwo, gra zmysłów i emocji. Prawie dwie godziny najwyższego napięcia, niespodzianek, nagłych zwrotów akcji. I gadania. Może miejscami nużącego (…), w sumie jednak pouczająco egzotycznego. Andrzej Możdżonek, będąc w harmonijnej zgodzie z autorem, buduje spektakl obrazami, zestrajając wszystkie elementy ekspresji wyżej wymienione.
Absolutnym zaskoczeniem jest Mama Renaty Kossobudzkiej, jakby z innej sztuki, innego świata. Ona jedna posłużyła się pastiszem, grając z dystansu postać matki kochającej obu synów i kompletnie ich nie rozumiejącej.
(…) Już po premierze dało się słyszeć w kuluarach podzielone opinie na temat tego osobliwego przedstawienia: obok głosów zachwytu były opinie sceptyczne. Tak właśnie być powinno w teatrze, którego ambicje wykraczają poza regularne i poprawne premiery. Teatr kontrowersyjny jest teatrem żywym.

Stanisław Mijas, Kowboy Lee, „Słowo Ludu” 1987, nr 1468 z dn. 9.10.