Prasa o spektaklu

(…) Z czystym sumieniem stwierdzić trzeba, że aktorzy spisują się wspaniale. W grupie głównych bohaterów palmę pierwszeństwa otrzymałby z pewnością Stanisław Biczysko. Ten wszechstronnie utalentowany aktor dał się już poznać publiczności w poprzednich sztukach. Tutaj niemal przechodzi sam siebie. (…) Eleganckim panem wiceministrem i posłem, który… lubi kobiety jest Andrzej Bieniasz. (…) Niewierną żona posła jest Danuta Dolecka, osiągająca i zachowaniem, i mimiką bezbłędne efekty komediowe. Bezbłędny jest Wojciech Ługowski jako chiński kelner, pozornie zagubiony w biegu wydarzeń, a równocześnie pilnie śledzący je i osiągający „korzyści materialne”.
(…) Reżyserzy (…) poprowadzili spektakl we właściwym farsie kierunku: sztuka ma dobre tempo, nie ma chwytliwych, „pod publiczkę” przejaskrawień, tak często i niepotrzebnie wykorzystywanych w farsie.

Barbara Koś, Igraszki w hotelu, „Słowo Ludu” 1992, nr 89 z dn. 14.04.

(…) Tekst sztuki przyczynił się, i to w dużej mierze, do sukcesu spektaklu. Reszta jest zasługą całego zespołu realizatorskiego. (…) W tym spektaklu „postawiono” na aktorów. I wszyscy dobrze wywiązali się z powierzonych ról, co sprawia, że można mówić o wyrównanym poziomie. Z wyraźnym wskazaniem na kilka nazwisk. Po pierwsze – na Stanisława Biczysko. (…) Po drugie – na Danutę Dolecką. (…) Po trzecie – na Melanię Chruścielównę.
(…) Premierowy spektakl, przerywany często brawami i śmiechem widowni, zakończył się owacją na stojąco.

Krystyna Kasińska, Oszukany oszust, „Dziennik Radomski” 1992, nr 77 z dn. 17.04.

(…) Większość widzów, a nie wątpię, że będzie ich wielu, zechce obejrzeć tę pozycję dla jej walorów czysto rozrywkowych, wielkiej ilości gagów, przezabawnej intrygi, melanżu erotycznego i odniesień do życia naszej elity politycznej. Nie doznają rozczarowania. Rzecz została znakomicie wyreżyserowana i zagrana w imponującym tempie przez bardzo dobry wyrównany zespół aktorski.

Klakier, Śmiechem w rząd, „Życie Warszawy” 1992, nr 87 z dn. 11-12.04.