Prasa o spektaklu

Miało być bardzo śmiesznie, a wyszło byle jak – premiera komedii obyczajowej „x2[bezwstyd/wstyd]” na scenie kameralnej (…) sprawiła zawód wszystkim, którzy po cichu liczyli, że przedstawienie stanie się wydarzeniem artystycznym.

(…) Przede wszystkim spadło tempo akcji, co dla komedii jest prawie zabójcze. Dialogi aktorów, poprzedzielane są licznymi przerwami i często przestają być śmieszne. Postaci bohaterów sztuki, w tych rolach Włodzimierz Mancewicz i Bartłomiej Krat, są nazbyt przerysowane, a przecież w dobrej komedii im aktorzy grają poważniej, tym śmieszniej jest na widowni.

Mimo tych mankamentów przedstawienie wciąż potrafi nieźle bawić, pod warunkiem, że widzowie, którzy przyjdą do teatru, potrafią zachować wiele dystansu i autoironii wobec samych siebie.

Zbigniew Bąk, Pamflet na teatr, „Echo Dnia” 2004, nr 75 z dn. 29.03.

(…) Monika Powalisz, reżyser „Bezwstydu”, stawia na scenie tylko rodzaj kanapy i krzesło. Dlatego aktorski duet: Włodzimierz Mancewicz – Adam oraz Bartłomiej Krat – Paweł, ma niczym nieskrępowane pole do popisu. Obaj panowie wykorzystują je wspaniale, wyposażając swe postaci w elementy nieodparcie komiczne. Dlatego śmiech na widowni jest częsty i szczery.

Barbara Koś, Pizza to my!, „Słowo Ludu” 2004, nr 75 z dn. 29.03.

(…) W obu częściach spektaklu następuje zderzenie ideałów z rzeczywistością, które tak naprawdę niewiele z nią mają wspólnego. Stary, kiedyś wybitny aktor zagra onanistę, by zarobić na flaszkę wódki; młody – „klamkę”, by zaistnieć u znanego reżysera.

Sztuka „x2[bezwstyd/wstyd]” szokuje gloryfikacją wulgarności i pornografii, prowokuje widza do śmiechu w momentach, które tak naprawdę są żałosne.

Genialna gra aktorska Włodzimierza Mancewicza, który wciela się w postać Potockiego. Widać kunszt, dzięki któremu szanujemy „smrodliwego menela”. Niezły jest także Bartłomiej Krat w roli Kozaka (…).

Irimina Opałka, Hamlet stary jak świat, „Gazeta Wyborcza” (Radom) 2004, nr 75 z dn. 29.03.